Marug

Dinsdagochtend. 6:05 uur. Ik snooze de wekker maar weer eens. Ik draai me nog een keer om. Ik doe m’n ogen twee seconden dicht. PIEP. PIEP. PIEP. 6:15 uur. De wekker gaat weer. Ik moet er nu toch echt aan geloven en ga op de rand van m’n bed zitten. Ik begin me nu af te vragen of die biertjes van gisteravond wel zo’n goed idee waren.

Ik maak me klaar, gooi er een goeie bak koffie in en ik pak de fiets naar het station; op naar het Hoge Noorden. Gaandeweg kom ik steeds meer klasgenoten tegen. “Vroeg hè?” “Ja man.” “Nog maar een koffie halen dan?” “Ja beter wel”.

 

Het is 9 uur en de vermoeidheid wordt langzaamaan vergezeld door nieuwsgierigheid. Mijn eerste echte conferentie, toch wel spannend. Wat kan ik verwachten? Is het dadelijk niet gewoon heel saai allemaal? Wat als ik mijn workshop niks aan vind? Heb ik wel genoeg eten mee?

Ik meld me aan en ik stap de ontvangstzaal binnen. Toch een grappig gezicht; al die ambitieuze studenten in pakken, colberts en pantalons. En ik. In mijn speelse zomerblouseje en afgetrapte Vans.

 

Er klinkt een luid alarm: tijd om naar de zaal te gaan. Ik neem plaats in een stoel die net wat te comfortabel zit voor iemand voor wie z’n nachtrust hooguit een veredelde powernap was. Rik van de Westelaken loopt het podium op. De presentator praat de verschillende sprekers aan elkaar. Iemand van de RUG, een interessante spreker van L’Oreal en een wat minder interessante spreker van KLM. En dan de lunch. Na trots de pizza’s te hebben laten staan voor een broodje met brie en walnoten, zoeken we met enkele klasgenoten de zon op. “We staan al de hele dag in dit muffe gebouw; even frisse lucht zal ons goed doen”.

En hoe. In de maand waar je normaal gesproken verpakt in je sjaal, muts en handschoenen de vrieskou moet trotseren, stonden we in de felle zon. Ik keek op mijn telefoon en zag dat allerlei vrienden en familie op terrasjes in de stad zaten. “Zul je net zien dit”, zeiden we tegen elkaar, verlangend naar een drankje op een terras.

 

Weer terug naar binnen. Na een lange zoektocht kwam ik aan in Room 11B. Ik stap de kamer binnen, groet de vrouw die ik een uur geleden nog bij de Fundament All Media stand had zien staan en ga zitten voor de workshop. Mijn laatste activiteit voordat ik weer naar huis ga.

Met een groep medestudenten kregen we de opdracht om na te denken over de customer journey van ons toegewezen persona.

Na hier een uur mee bezig geweest te zijn waren we tevreden over het resultaat. We presenteerden ons resultaat aan de andere groepjes en kregen te horen over hun resultaten.

Het is 16:15 en de workshop is voorbij. Mijn dag is voorbij. De warmste februaridag in de Nederlandse geschiedenis. En ik zat binnen.

Voordat we weggingen, ging er nog een iPad rond. Hier kon je je naam en emailadres invullen om je in te schrijven voor de Fundament All Media-nieuwsbrief. “En ik zou me maar inschrijven als ik jullie was. Uit jullie inschrijvingen wordt een random persoon gekozen en die maakt kans op een biertje met Boris” Ik keek algemeen directeur Boris Geheniau aan. Hij knikte aanmoedigend terug. “Dan word je uitgenodigd om, op onze kosten, een biertje te doen met onze Boris!” Ik grijnsde naar Boris en voerde mijn gegevens in op de iPad. Misschien krijg ik alsnog mijn middag op het terras.